Praca manualna w obrębie narządów wewnętrznych jest stosowana od bardzo dawna. Rozwinęła się ona w latach 70 i 80 XX wieku, kiedy osteopaci pracowali z trzewiami i związanymi z nimi strukturami takimi jak więzadła, powięzi, nerwy i naczynia.
Terapia wisceralna umożliwia całościowe spojrzenie na pacjenta i jego dolegliwości. Potrafi powiązać zależności pomiędzy układem narządów wewnętrznych a układem mięśniowo-powięziowo-szkieletowym. Poprzez dokładny wywiad i specjalistyczne testy diagnostyczne przechodzi się do leczenia manualnego.
Człowiek podczas swojego życia dostosowuje się do bodźców zewnętrznych i wewnętrznych, które działają na niego ze środowiska. Mogą one być dla organizmu zarówno pozytywne, jak i negatywne. Przykładem czynników negatywnych mogą być:
- czynniki długotrwałe i przewlekłe, np. stres, siedzący tryb życia, nieprawidłowa ergonomia i brak ruchu
- czynniki krótkotrwałe, np. urazy, wypadki, uderzenia, operacje (powstające zrosty i blizny)
Każdy z tych bodźców jest stresem z którym ciało musi sobie poradzić. W związku z tym tworzy napięcia, które bronią człowieka przed uszkodzeniem w miejscu działania czynnika. Takie napięcie budujące się w jednym miejscu, może wprowadzić zmiany w całym systemie. Powstaje nowa sytuacja, do której człowiek musi się przystosować i przebudować, tak aby mógł najefektywniej funkcjonować. Wszystkie działające czynniki tworzą nasze ciało, a organizm dzięki zdolnościom do kompensacji radzi sobie z nimi w większości bezobjawowo. Nie znikają one w cudowny sposób, a kumulują się do czasu, aż nie wyczerpiemy rezerwy zdolności kompensacyjnej