FDM (Fascial Distortion Model)

Jest to model powięziowej pracy z pacjentem w celu eliminacji dysfunkcji w obrębie narządu ruchu. Według FDM przyczyną dolegliwości i ograniczeń funkcji narządu ruchu jest jedna lub więcej z sześciu możliwych typów dystorsji czyli dysfunkcji powięziowej.

Model został wymyślony przez osteopatę Stephena Typaldosa D.O.
W swojej pracy używał specyficznych ruchów i technik manipulacyjnych. Diagnozę odnośnie dysfunkcji stawiał przede wszystkim na podstawie mowy ciała pacjenta. Diagnostyka według modelu FDM oparta jest na trzech filarach. Interpretuje się mimikę i gestykulację pacjenta, co daje dokładne wskazówki odnośnie deformacji powięzi powstałej podczas urazu. Następnie obserwację uzupełnia się poprzez wywiad i badanie pacjenta. Oznacza to, że proces terapeutyczny dobiera się poprzez informacje niewerbalną (mimiki i gesty) pacjenta, a potwierdza szczegółowym wywiadem. Terapia FDM umożliwia osiągniecie szybkiego efektu u pacjentów z rozmaitymi diagnozami medycznymi.

Możemy wyróżnić 6 rodzajów zniekształceń powięzi:

• taśma spustowa
• przepuklina punktu spustowego
• Kontinuum dystorsji
• zniekształcenie fałd
• utrwalenie tektoniczne
• ??

Każda z wymienionych dysfunkcji charakteryzuje się specyficzną gestykulacją opisującą dolegliwości, a także posiada specyficzne objawy. Na dodatek każda z sześciu dystorsji leczona jest przy użyciu innych technik.

Ważne informacje w metodzie FDM

• Każda z dystorsji jest inna i posiada charakterystyczne objawy.
• Diagnostyka przeprowadzana jest w dużej mierze na podstawie gestykulacji pacjenta opisującego swoje dolegliwości, a uzupełniana jest wywiadem.
• Techniki dobierane są w zależności od rodzaju dystorsji i miejsca jej występowania
• Terapia jest bolesna, krótka, a zarazem bezpieczna dla pacjenta i pozwala w bardzo szybki sposób pozbyć się dolegliwości które czasem doskwierają latami
• Przed terapią prowadzane są specjalistyczne testy, które powtórnie wykonuje się po zabiegu w celu sprawdzenia rezultatów
• Po terapii mogą wystąpić zaczerwienienia na skórze, opuchnięcie danego rejonu działa podlegającego zabiegu, zasinienie, tkliwość mięśni, a nawet zaostrzenie objawów, które może utrzymać się do 72h po zabiegu
• Bezpośrednio po terapii odradza się nadmiernej aktywności
• Ważne aby stosować się do dalszej profilaktyki i zaleceń terapeuty

• świeże urazy
• dolegliwości bólowe kręgosłupa, głowy (ostre i przewlekłe)
• dysfunkcje stawów biodrowych
• kontuzje stawów kolanowych (ITBS, gęsia stopka, kolano biegacza, dolegliwości stawu rzepkowo-udowego, naciągnięcie i naderwanie mięśni itp.)
• urazy stawu skokowego
• bóle w obrębie łokcia, nadgarstków
• przeciążenia i mikrourazy
• dysfunkcje w obrębie barków